BEN BOYACI OLACAĞIM

…

* Annen var mı senin?
– Var tabiî.
* Ne iş yapar?
– Çamaşıra gidiyor.
* Sen ne olacaksın büyüyünce?
– Ben mi.? dedi…
Gözlerini gözüme kaldırdı…
İkimiz de birbirimize baktık…
-Ben, dedi, Boyacı Olacağım.
* Ne Boyacısı..?
– Kundura Boyacısı…
* Neden Kundura Boyacısı..?
– Ya ne olayım?
* Doktor ol, dedim…
– Olmam, dedi…
* Neden.. ?
– Olmam işte.
* Neden ama..?
– Ben Doktor’u Sevmem ki.
– Olur mu ya..? Bak, dedim.
Doktor Sevilmez Olur mu..?
– Tabiî sevmem, dedi…
Annem Hasta Oldu. O Evimize Geldi…
Kumbara’mızı Kırdık…
Bütün Yirmi Beşlikleri Ona Verdik…
Sonra Çeyrek’ler Kaldı…
Onlarla da Reçete’yi Yaptırdık…
O da Zorlan…
* Ama Annen İyileşti dimi…
– Annem İyileşti Ama Para’mız Gitti…
İki Gün, Yemek Yemedim Ben…
* Peki, dedim, Öğretmen Ol…
– Ben Mektebe Gitmiyorum ki.
* Neden..?
– Öğretmen Hep Beni Döğüyor…
* Neden..?
– Yaramazlık Ediyorum da Ondan…
* Sen de Yaramazlık Yapma…
– Ben Yaramazlık Ne Demek Bilmiyorum ki…
* Öğretmen’in YAPMA, Dediği Şey, Dedim…
– Belli olmuyor ki!.. Bir Gün Arkadaş’ımın Biri
“Çamaşırcının p.çi” dedi…
Ben de Döğdüm Onu…
Öğretmen de Beni Döğdü…
Ondan Sonra Hep Çamaşırcı’nın p.çi Diye çağırdılar…
Ama Ben Hiç Kimseyi Döğmedim…
Yaramazlıkmış Diye…
Birkaç Gün Sonra Yanımdaki Arkadaşın,
İki Kalemi Vardı. Birini Aldım.
Hırsız’sın Sen Diye Gene Döğdüler Beni Ama,
Benim Kalem’im Yoktu Ondan Aldım…
Sonra O da Yaramazlıkmış,
Hem de Çok Fena Bir Şeymiş…
Bir Daha Kimsenin Kalemini Almam Dedim…
Ama Defter’ini Aldım…
Bu Sefer Hem Döğdüler,
Hem Mektep’ten Koğdular…
* Çok fena yapmışsın.
– Fena Yaptım Biliyorumda…
Ben Adam Olmak İstemiyorum ki…
* Ne Olmak İstiyorsun ya..?
– BOYACI OLACAĞIM Dedim ya…

“Ürkek Bir Serçe Gibi Eğme Baş’ını…
Kaldır, Kaldır Baş’ını ve Dimdik Dur…
Bu Senin Değil, Ülke’min Ayıbı…
Hırpalanmış Yerlerinden Öperim Çocuk. ”
(Facebook sağ olsun.)