Yıl 1887. Gazetecinin biri, Victor Hügo’ya soruyor:
— Eserleriniz ve siz bugüne dek çok olumlu eleştiriler aldınız,
çok övüldünüz. Bunlar arasında sizi en çok hangisi hoşnut etti.? Hugo anlatır:
— “Karlı bir kış gecesiydi. Eş dostla yiyip içmiştik. Mesafe kısa diye, evime yürüyerek dönüyordum. Ama fena halde sıkışmıştım. Hızlı adımlarla, malikanemin bahçe kapısına vardım. Kapı kilitliydi.
Var gücümle uşağıma seslendim:
— ‘İgooooooor!’…
— “Defalarca bağırmama karşın, İgor beni duymadı.
Sidik torbam, Atlas Okyanusu büyüklüğüne ulaşmıştı.
Altıma kaçırmak üzereydim.
Yaşlılık işte. Çaresiz, bahçe duvarına yanaştım.
Etrafa bakındım, görünürde kimseler yoktu.
Düğmelerimi çözdüm ve su dökmeye başladım.
Tam o sırada arkamda bir at arabası durdu.
Hiç kıpırdamadan, sessizce işiyordum.
Arabacı nefret dolu bir sesle:
— “Seni haddini bilmez, buruşuk o… çocuğu..! O işediğin duvar,
Sefiller’in yazarı Victor Hugo’nun duvarı..!” dedi.
İşte hayatımda duyduğum, en güzel iltifat dolu söz buydu”…
