Bu hafta sonu bir mesirelikte “Anıt Ağaçlar”la karşılaştım. 870 yaşında, 355 yaşında, 180 yaşında vb. Çınar ağaçları. Bu toprakların biz gelmeden önceki günlerini de görmüş, bizi bağrına basmış, yıl yemiş, asırlar devirmiş ulu çınarlar.
Birinin önünde durdum; tam tefekküre dalmıştım ki bana halinden şikayete başladı:
“Bunca yaz yaşadım, kış yaşadım, sekiz koca asrı devirdim. Şükür ki Allah bana bunca sağlıklı bir ömür verdi. Ne tepeme bir yıldırım isabet etti, ne gövdeme bir balta değdi. Elhamdülillah sağlıklıyım, Allah nadip ederse daha nice asırlar görmeye talibim derken, bir gün etrafımda ellerinde aletlerle adamlar peydahlandı. Gövdeme bir şeyler soktular. Yaşımı tespit edeceklermiş. Diyeceğim yok, helali hoş olsun, etsinler, yaşayan nesiller beni tanısın bilsinler. Velakin yazdıkları levhayı boynuma asmak yerine kocama kocaman çivilerle döşüme çaktılar. Bunca yıl çekmediğim acıyı çektim, duymadığım sızıyı duydum, duymaya da devam ediyorum.
Dertliyim evlat şikayetim bundandır.” diye inledi adeta.
Levhaya baktım; üstünde, T.C. Çevre Şehircilik ve İklim Değişikliğ Bakanlığı yazıyor. Ağacın gödesine dört tarafından dört kocaman çivi ile çakılmış. Bana biraz tuhaf geldi. Bunu buraya asmanın, dikmenin, tutturmanın sağlıklı, nezih bir yolunu bulmak gerek. Ulu çınar biraz değil çok çok haklı. Her gelen bir çivi çaksaydı ulu çınarın yerinde yeller esiyor olurdu. İlgilenlerin ilgisine arz olunur.
